Les Impromtus(B) Sunday Evening Blues be-MINE Blues (17-12-2023) reporter & photo credits: Freddie info club: MINE Blues © Rootsville 2023

Op zondagavond ging het richting 'CC Muze' voor de allerlaatste 'Sunday Evening Blues' van 2023. Op de affiche pronkte 'Les Impromtus' en dat is het enige wat je hierover kon vinden op het www. Het betreft hier een blues band die ontstaan is als jam band in de Luikse bluesscène. Geen titels op de setlist alleen wat onverstaanbare woordjes. Of het nu goed of slecht was daar zijn we na een nachtje slapen het nog niet over eens.

Op een nachtelijk dwalen was de opper-kompel van 'Mine Blues' op de dwaal geraakt in de Luikse regio en kwam zo terecht in een nog nader te bepalen kroeg. Samen met Marc Lormans waren ze zo ook de enige twee wereldburgers in het café alwaar Marc een vaste stek heeft weten te bekomen in de plaatselijke jam band. Zoals het een goede borst beaamd nodigde Herman deze Marc en zijn kompanen ook uit voor een avondje op de 'Sunday Evening Blues' van 'Mine Blues'

Very dangerous zou ik zo stellen want de maandelijkse samenkomsten hier in het 'Muzecafé' in Zolder...of is het nu Beringen...hebben toch na al die concerten een sterke reputatie weten te vergaren. Dus ook wij tonen dus interesse voor deze 'Les Impromtus' en tekenden we zo ook uit Varenwinkel present in 'de' Limburg.

Een gesprekje met Marc Lormans uit Tongeren die eigelijk van Bilzen is bracht aan het licht dat hij zich als vast jam-lid van deze 'Les Impromtus' kan beschouwen. Zijn kompanen luisteren naar de namen Fulvio Canella (zang en gitaar), Manu Martin (basgitaar), Alain de Ré (drums), JP Caumiant (noeneke) en Lucky Man als additionele zanger.

Tot zover nog alles normaal tot ik met Marc over de setlist begon. Onbestaande was het hilarisch antwoord en zo bleken ook de lyrics in een eigen ontworpen wartaal worden gezongen, en dit was zeker geen Swahili. Verhelderend genoeg? Dus werd het dan maar afwachten wat de avond zou brengen.

Na de eerste gitaarlicks waren we toch eerlijk gezegd al meteen verrast en moesten we zo ook meteen toegeven dat ze best wel blues konden spelen. Daar de taal een onverstaanbaar fictief iets was konden we ook niet meteen alle nummers thuis brengen. Net zoals de Herman destijds verdwaald was in Luik. Dus dopen we hun eerste song maar als 'What's The Mather With Mine Blues'.

Alors c'est du vrais blues en de onverstaanbare taal van Fulvio namen we er maar bij. Gaandeweg het optreden ontdekten we zo ook dat onder meer SBWII zijn 'Help Me' verscholen zat in hun repertoire en ging het van swing, over Chicago shuffles' naar doorwinterde boogie.

Het werd zo ook blues met een duckwalk en plotseling komen er de tonen door van 'Everyday I Have The Blues'. De preases van 'Gevarenwinkel' noemde het dan maar een dialect uit Quebec. Als extra zanger kregen we dan 'Lucky Man' en blijkbaar was die het taalgebruik van Fluvio nog niet meester want plotseling konden we meekelen op Big Joe Truner's 'Shake Rattle and Roll' uit 1954. Wij zouden zeggen van blijve trainen.

Na nog een soul hoogstandje met 'Mustang Sally' van Wilson Pickett kregen we 'That's All Right' van de onfortuinlijke Arthur Crudup uit 1946 want Elvis had het nummer wat later reeds 'gepikt' en zo ook met de centen gaan lopen. Boom shakelack! Ook ontdekten we zo 'I'm A Hoochie Coochie Man' bij deze 'Les Impromtus' en zelfs een prachtig 'Tin Pan Alley' bluesje.

Zonder meer een stel steengoede muzikanten en zouden ze het ludieke ervan achterwege willen laten zou het zelfs een zeer goede bluesband kunnen zijn. Helaas gaat het humorisctische hierin na een tijdje vervelen en zouden we deze 'Les Impromtus' toch een carrère switch willen aanraden want ze kunnen het. Voor het naar huis gaan vroegen we dan nog de rekening en dit was geen improvisatie...

Ah ja, aan Ilse van Mine Blues nog een Happy Brithday voor morgen maandag...chewaschebaby! en dat ik geen klachten hoor ;-)